“Aşmak” değil, “kabul etme”yi öğrendiğimizde hakkını vererek yaşamaya başlıyoruz. Kabul etmek, duyguların, kendiliğin, tüm “var oluşun” kabulü demektir. 
Yani başta kendi varlığın (varoluşun) olmak üzere herkese ve her şeye ihtimam (özen) gösterme. En çok unuttuğumuz, ne çok unuttuğumuz şey… İşte elinizdeki kitap bize bunu hatırlatıyor.